Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Λίγα λόγια για "τα λόγια της σιωπής"

 Ξεκινώντας θα ήθελα να πω ότι είναι αρκετά κατατοπιστικό για τον ενδιαφερόμενο για την ταινία της Λουκίας Ρικάκη "Λόγια της σιωπής" να επισκεφθεί την διεύθυνση: http://hxosartas2010.blogspot.com/ και να διαβάσει την δημοσίευση: Διάφορες κριτικές για την ταινία "Λόγια της σιωπής" όπου συνοψίζονται διάφορες κριτικές πάνω στην ταινία και μπορεί κανείς να κατατοπιστεί σχετικά με τις εντυπώσεις που αυτή προξένησε προς πάσα κατεύθυνση. Ακόμη θεωρώ ότι είναι χρέος μου να αναφέρω ότι δεν είμαι ειδικός στα θέματα της κινηματογραφικής κριτικής και μοναδικός στόχος αυτού του κειμένου είναι να προσφέρει μία ακόμα οπτική στην θέαση αυτού του ντοκιμαντέρ.
 Παρακολουθώντας λοιπόν την ταινία είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο ότι ενημερώνεσαι όχι μόνο για τα προβλήματα και την ζωή των κωφών, αλλά και για τον κόσμο και την κουλτούρα τους. Δηλαδή εκτός από την καλλιτεχνική αξία το συγκεκριμένο έργο έχει και μεγάλη χρηστική αξία. Είναι μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν έρθει σε επαφή με κωφούς συνανθρώπους τους και που δεν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ για τα θέματά τους. Ούτε εγώ είχα ποτέ δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτά τα θέματα. Μέσα όμως από αυτήν την ταινία η επαφή με αυτό τον κόσμο γίνεται  με σοβαρότητα και τρυφερότητα και νοιώθει κανείς μετά την θέαση της πως τα ζητήματα των κωφών είναι ζητήματά όλων των ανθρώπων καθώς έχουν να μας διδάξουν πολλά σχετικά με την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων. Ένα τεράστιο κέρδος που αποκομεί ένας ομιλών αν δει αυτό το ντοκιμαντέρ είναι ότι μπορεί να δει τον κόσμο και την κουλτούρα του ως εξωτερικός παρατηρητής μέσα από τα μάτια και τις αντιλήψεις των κωφών. Η σκηνοθέτης δεν φιλτράρει και δεν κρύβει τίποτα σε αυτό το κομμάτι και αφήνει να φτάσει στα μάτια του ομιλών θεατή ακόμα και ο αντίστροφος ρατσισμός που επιστρέφει στους ακούοντες ανακλασμένος από τους κωφούς.Είναι πολύ έξυπνο το εύρημα της σκηνοθέτιδος πότε να μεταφράζει την νοηματική με υπότιτλους και πότε με μεταγλώττιση. έτσι φέρνει τον ακούοντα θεατή στην ίδια θέση με τον κωφό και τον  βάζει να δει με τα μάτια του.
 Είναι ακόμα αξιέπαινη και γοητευτική η "απουσία" της σκηνοθέτιδος στην παρουσίαση του κόσμου των κωφών, η οποία γίνεται αυστηρά από τα μέσα αυτού του κόσμου. Διασαφηνίζεται ότι αυτός είναι ένας κόσμος με σκληρό πυρήνα περιφέρεια και βάθος και όλα αυτά τα επίπεδα αυτοπαρουσιάζονται μπροστά στα μάτια μας. Είναι ξεκάθαρο πως οι κωφοί και όσοι ανήκουν στην κουλτούρα τους μιλούν στον άνθρωπο που κρατάει τον κινηματογραφικό φακό σαν να μιλούν σε ένα άνθρωπο του κόσμου τους που ξέρει και αντιλαμβάνεται με τις ίδιες προσλαμβάνουσες που ξέρoυν και αντιλαμβάνονται αυτοί που μιλούν. Η σκηνοθέτιδα παίρνει σαφώς θέση σε αυτή την άτυπη αντιπαράθεση ανάμεσα σε κωφούς και ακούοντες και ξεκαθαρίζει πως οι αδικημένοι είναι οι κωφοί. Δεν φέρνει όμως τους ακούοντες σε θέση άμυνας, αντίθετα τεκμηριώνει την θέση της μέσα απο τις ιστορίες που αφηγούνται οι κωφοί και γνωστοποιεί το πρόβλημα, με ξεκάθαρη διάθεση για άμβλυνση αυτής της αντίθεσης και της αντιπαράθεσης.
 Μοναδική θέση της σκηνοθέτιδος με την οποία προσωπικά δεν ταυτίζομαι, είναι κάποια σκηνοθετημένα σποτ που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις διάφορες σκηνές και παρουσιάζουν  μία όμορφη κωφή κοπέλα είτε μπροστά στην κάμερα είτε μπροστά σε ένα καθρέπτη να μονολογεί στην νοηματική κάποιες φράσεις. Οι συγκεκριμένες σκηνές προσωπικά πιστεύω ότι προκαλούσαν το συναίσθημα του θεατή πράγμα που σε όλη την ταινία δεν συνέβαινε. Γενικότερη διάθεση της ταινίας είναι να παρουσιάσει τον κόσμο των κωφών και τα αιτήματά τους με λογική και πειστικότητα χωρίς να προξενήσει κάποιον οίκτο άρα και υπονοούμενο ρατσισμό προς τους κωφούς.
 Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να πω πως η συστήνω ανεπιφύλακτα την ταινία σε κάθε αναγνώστη αυτού του κειμένου καθώς είναι ένα ντοκιμαντέρ που φτιάχθηκε με υλικά από τον κόσμο των κωφών για να δηλώσει αλήθειες για τον καθένα , σε όποιο κόσμο κι αν κατατάσσει τον εαυτό του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου